|
Μια μέρα στη Δεξαμενή
πάλι μου έκανες σκηνή
και, μα τις φούσκες του καφέ,
πως με νευρίασες!
Μωρό μου, σε παρακαλώ
μην καταντήσουμε “μελό”.
Εγώ δεν είμαι στην ταινία
που σχεδίασες.
Εγώ δε θέλω τη ζωή μας σινεμά·
θέλω να παίρνω τα φιλιά σου σκοτεινά.
Θέλω τα λόγια σου σε τόνο χαμηλό.
Μην καταντήσουμε, αγάπη μου, “μελό”.
Μια στο καρφί, μια στο γυαλί
και με τη σχέση μας θολή
μες στην ομίχλη της καρδιάς σου
ξενιτεύτηκα.
Δε βλέπεις πόσο σ’ αγαπώ
κι όταν στα μάτια σε κοιτώ,
όλα τα έργα της ζωής
μοιάζουνε ψεύτικα.
|
Mia méra sti Deksamení
páli mu ékanes skiní
ke, ma tis fuskes tu kafé,
pos me nevríases!
Moró mu, se parakaló
min katantísume “meló”.
Egó den ime stin tenía
pu schedíases.
Egó de thélo ti zoí mas sinemá·
thélo na perno ta filiá su skotiná.
Thélo ta lógia su se tóno chamiló.
Min katantísume, agápi mu, “meló”.
Mia sto karfí, mia sto gialí
ke me ti schési mas tholí
mes stin omíchli tis kardiás su
kseniteftika.
De vlépis póso s’ agapó
ki ótan sta mátia se kitó,
óla ta érga tis zoís
miázune pseftika.
|
