Με ρούχα βραδινά,
νωπή απ’ την αγκαλιά του
αυτή πηγαίνει να κρυφτεί
κι αυτός για τη δουλειά του.
Τη βρήκε το πρωί,
οι γόβες την πονάνε,
φεύγει με τα σημάδια του
που κλαίει την κοιτάνε.
Η θηλιά στο καλτσόν,
το βγαλμένο κραγιόν,
όλα δείχνουν πως πέρασε
μια νύχτα παθών.
Μ’ αχτένιστα μαλλιά
στη μέρα ντροπιασμένη,
θα επιστρέψει σπίτι της
σαν τέλεια ερωμένη.
Θα μπει σ’ ένα ταξί
μακριά του κι όπου πάει,
της νύχτας τα καμώματα
η μέρα τα γελάει.
Η θηλιά στο καλτσόν,
το βγαλμένο κραγιόν,
όλα δείχνουν πως πέρασε
μια νύχτα παθών.
|
Me rucha vradiná,
nopí ap’ tin agkaliá tu
aftí pigeni na krifti
ki aftós gia ti duliá tu.
Ti vríke to pri,
i góves tin ponáne,
fevgi me ta simádia tu
pu klei tin kitáne.
I thiliá sto kaltsón,
to vgalméno kragión,
óla dichnun pos pérase
mia níchta pathón.
M’ achténista malliá
sti méra ntropiasméni,
tha epistrépsi spíti tis
san télia eroméni.
Tha bi s’ éna taksí
makriá tu ki ópu pái,
tis níchtas ta kamómata
i méra ta gelái.
I thiliá sto kaltsón,
to vgalméno kragión,
óla dichnun pos pérase
mia níchta pathón.
|