|
Τι με κρατάει κι αντέχω ακόμα,
γύρω όλα τρέχουν σαν τρελά κι εγώ είμαι χώμα,
ποιος μου γελάει και τα `χω χάσει,
σαν αντικρίζω τα ματάκια σου είμαι εντάξει.
Μόνο γι’ αυτό αντέχω ακόμα,
γλυκά να βουλιάζω στων ματιών σου το χρώμα.
Τόση δουλειά κι ακόμα πήζω,
μα έχω κάτι να σκεφτώ, να μη σαστίζω,
τι με κρατάει κι ακόμα αντέχω,
μου φτάνει μόνο, αχ, ματάκια μου να σ’ έχω.
Μόνο γι’ αυτό αντέχω ακόμα,
γλυκά να βουλιάζω στων ματιών σου το χρώμα.
Μέσ’ στον χαμό, μέσ’ στην ρουτίνα,
μόλις σε δω αντέχω ακόμη για ένα μήνα,
να μου μιλάς γλυκά και μη σωπαίνεις,
να `ξερες πόσο την ζωή μου ομορφαίνεις.
Μόνο γι’ αυτό αντέχω ακόμα,
γλυκά να βουλιάζω στων ματιών σου το χρώμα.
Αντέχω ακόμα.
|
Ti me kratái ki antécho akóma,
giro óla tréchun san trelá ki egó ime chóma,
pios mu gelái ke ta `cho chási,
san antikrízo ta matákia su ime entáksi.
Móno gi’ aftó antécho akóma,
gliká na vuliázo ston matión su to chróma.
Tósi duliá ki akóma pízo,
ma écho káti na skeftó, na mi sastízo,
ti me kratái ki akóma antécho,
mu ftáni móno, ach, matákia mu na s’ écho.
Móno gi’ aftó antécho akóma,
gliká na vuliázo ston matión su to chróma.
Més’ ston chamó, més’ stin rutína,
mólis se do antécho akómi gia éna mína,
na mu milás gliká ke mi sopenis,
na `kseres póso tin zoí mu omorfenis.
Móno gi’ aftó antécho akóma,
gliká na vuliázo ston matión su to chróma.
Antécho akóma.
|
