Σ’ ανασκευάζω, μοναξιά
μ’ ένα “Ν” και μ’ ένα “Α”
που βρεθήκανε τυχαία μια βραδιά.
Κι όπως κάθισαν κοντά
είπε το ‘να στ’ άλλο
“Να πως γεννιούνται της μοίρας τα γραφτά”.
Το μελαχρινό το “Ν”
σκύβει, δίνει ένα φιλί
στην ολόλευκη του “Α” τη γραμμή.
Κι αγκαλιάστηκαν σφιχτά
κι είπανε για πάντα
“Να αγαπιόμαστε, να δίνουμε φιλιά.
Να λιαζόμαστε μαζί
ύστερα από βροχή
καθισμένοι σε ουράνια γραμμή.
Να γελάμε δυνατά
να φοράμε τη χαρά
να φωνάζουμε στον κόσμο Να!”
“Κι αν με δεις”, λέει το “Α”
“σε ανάποδη σειρά
να σου λέω κατά λάθος Αν,
Αν ραγίσει το γυαλί
αν αλλάξει η γραφή
αν σπάσει η ουράνια γραμμή…
Τότε να με πάρεις αγκαλιά
και να γράφεις καθαρά
Να η αγάπη μας, μωρό μου, να”.
|
S’ anaskevázo, monaksiá
m’ éna “N” ke m’ éna “A”
pu vrethíkane tichea mia vradiá.
Ki ópos káthisan kontá
ipe to ‘na st’ állo
“Na pos genniunte tis miras ta graftá”.
To melachrinó to “N”
skívi, díni éna filí
stin olólefki tu “A” ti grammí.
Ki agkaliástikan sfichtá
ki ipane gia pánta
“Na agapiómaste, na dínume filiá.
Na liazómaste mazí
ístera apó vrochí
kathisméni se uránia grammí.
Na geláme dinatá
na foráme ti chará
na fonázume ston kósmo Na!”
“Ki an me dis”, léi to “A”
“se anápodi sirá
na su léo katá láthos An,
An ragisi to gialí
an alláksi i grafí
an spási i uránia grammí…
Tóte na me páris agkaliá
ke na gráfis kathará
Na i agápi mas, moró mu, na”.
|