Σου γράφω πάλι από ανάγκη
η ώρα πέντε το πρωί
το μόνο πράγμα που ‘χει μείνει
όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ
Τι να τις κάνω τις τιμές τους
τα λόγια τα θεατρικά
μες στην οθόνη του μυαλού μου
χάρτινα είδωλα νεκρά
Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς
Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς
Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη
βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό
κι ίσως η ασχήμια του να φύγει
μόλις πλυθώ και ξυριστώ
Βρωμάει η ανάσα απ’ τα τσιγάρα
βαραίνει ο νους μου απ’ τα πολλά
στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα
σε φέρνει ακόμα πιο κοντά
Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς
Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς
Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα
η ανάγκη μου δε σταματά
σαν το πουλί πάνω στο σύρμα
σαν τον αλήτη που γυρνά
Θέλω να ‘ρθεις και να μ’ ανάψεις
το παραμύθι να μου πεις
σαν μάνα γη να μ’ αγκαλιάσεις
σαν άσπρο φως να ξαναρθείς
|
Su gráfo páli apó anágki
i óra pénte to pri
to móno prágma pu ‘chi mini
órthio ston kósmo ise esí
Ti na tis káno tis timés tus
ta lógia ta theatriká
mes stin othóni tu mialu mu
chártina idola nekrá
Na m’ agapás óso boris na m’ agapás
Na m’ agapás óso boris na m’ agapás
Kitázontas mes ston kathréfti
vlépo éna prósopo gnostó
ki ísos i aschímia tu na fígi
mólis plithó ke ksiristó
Oromái i anása ap’ ta tsigára
vareni o nus mu ap’ ta pollá
ston ticho kápia Móna Líza
se férni akóma pio kontá
Na m’ agapás óso boris na m’ agapás
Na m’ agapás óso boris na m’ agapás
An ke telióni aftó to grámma
i anágki mu de stamatá
san to pulí páno sto sírma
san ton alíti pu girná
Thélo na ‘rthis ke na m’ anápsis
to paramíthi na mu pis
san mána gi na m’ agkaliásis
san áspro fos na ksanarthis
|