Στο τραπέζι μου ένα βάζο,
που γυρεύει συντροφιά,
μα λουλούδια δεν του βάζω,
για ν’ αντέχει μοναξιά.
Στην κρεμάστρα καμπαρντίνα
που γυρεύει για κορμί,
σβήσαν τα όνειρα εκείνα
με την πρώτη αφορμή.
Πάρε με,
μες στο βλέμμα σου πεθαίνω
κι ό,τι θέλεις κάνε με,
πάρε με,
δεν αντέχω να μη σ’ έχω
κι ό,τι θέλεις κάνε με.
Στο τραπέζι φτιάχνω κύκλους
με τη σκόνη που ‘πεσε,
έδιωξα όλους μου τους φίλους,
το κενό περίσσεψε.
Στο τραπέζι γράφω κύκλους,
κι έξω γύρω παγωνιά,
θα ‘ρθω να σε συναντήσω
στου μυαλού κάποια γωνιά.
Πάρε με,
μακριά σου δεν αντέχω
κι ό,τι θέλεις κάνε με,
πάρε με,
απ’ τα χάδια σου να τρέμω
κι ό,τι θέλεις κάνε με.
|
Sto trapézi mu éna vázo,
pu girevi sintrofiá,
ma luludia den tu vázo,
gia n’ antéchi monaksiá.
Stin kremástra kabarntína
pu girevi gia kormí,
svísan ta ónira ekina
me tin próti aformí.
Páre me,
mes sto vlémma su petheno
ki ó,ti thélis káne me,
páre me,
den antécho na mi s’ écho
ki ó,ti thélis káne me.
Sto trapézi ftiáchno kíklus
me ti skóni pu ‘pese,
édioksa ólus mu tus fílus,
to kenó períssepse.
Sto trapézi gráfo kíklus,
ki ékso giro pagoniá,
tha ‘rtho na se sinantíso
stu mialu kápia goniá.
Páre me,
makriá su den antécho
ki ó,ti thélis káne me,
páre me,
ap’ ta chádia su na trémo
ki ó,ti thélis káne me.
|