Αφού η φτώχεια κι η ζωή μας σε κουράζει
δεν σε κρατώ όσο πολύ κι αν σ’ αγαπώ,
αφού το θέλησες να φύγεις δεν πειράζει
δεν σου θυμώνω μα δυο λόγια θα σου πω.
Να πας εκεί που πας, εκεί που αγαπάς
σ’ εκείνον που σου έταξε παλάτια,
μα πρόσεξε πολύ αγάπη μου τρελή
μην έχουν σανιδένια σκαλοπάτια.
Δεν έχω πλούτη στα μετάξια να σε ντύσω,
είμαι φτωχός και δυστυχώς είναι γραφτό
στη καμαρούλα μας μονάχος μου να ζήσω
στις αναμνήσεις μιας αγάπης να χαθώ.
Να πας εκεί που πας, εκεί που αγαπάς
σ’ εκείνον που σου έταξε παλάτια,
μα πρόσεξε πολύ αγάπη μου τρελή
μην έχουν σανιδένια σκαλοπάτια.
|
Afu i ftóchia ki i zoí mas se kurázi
den se krató óso polí ki an s’ agapó,
afu to thélises na fígis den pirázi
den su thimóno ma dio lógia tha su po.
Na pas eki pu pas, eki pu agapás
s’ ekinon pu su étakse palátia,
ma prósekse polí agápi mu trelí
min échun sanidénia skalopátia.
Den écho pluti sta metáksia na se ntíso,
ime ftochós ke distichós ine graftó
sti kamarula mas monáchos mu na zíso
stis anamnísis mias agápis na chathó.
Na pas eki pu pas, eki pu agapás
s’ ekinon pu su étakse palátia,
ma prósekse polí agápi mu trelí
min échun sanidénia skalopátia.
|