Τώρα που πέρασε το πρώτο πάθος μας
και η αγάπη έγινε στοργή
Δε μετανιώσαμε γι’ αυτό το λάθος μας
Μα ας προσωρήσουμε
μαζί μες στην ζωή
και ό,τι βγει
Να σταματήσουμε τώρα δε γίνεται
γιατί δεν έχουμε πια τον καιρό
Μπροστά στα πόδια μας γκρεμός ανοίγεται
Και αν χωρίσουμε
θα ‘ναι το τέλος μας
πολύ σκληρό
Δώσ’ μου το χέρι σου να περπατήσουμε
σ’ αυτόν τον δρόμο μας το σκοτεινό
Είναι πολύ αργά για να γυρίσουμε
κι ας πιστέψουμε
πως δεν πονάς
κι εγώ πως δεν πονώ
|
Tóra pu pérase to próto páthos mas
ke i agápi égine storgí
De metaniósame gi’ aftó to láthos mas
Ma as prosorísume
mazí mes stin zoí
ke ó,ti vgi
Na stamatísume tóra de ginete
giatí den échume pia ton keró
Brostá sta pódia mas gkremós anigete
Ke an chorísume
tha ‘ne to télos mas
polí skliró
Dós’ mu to chéri su na perpatísume
s’ aftón ton drómo mas to skotinó
Ine polí argá gia na girísume
ki as pistépsume
pos den ponás
ki egó pos den ponó
|