Σαν δυο σταγόνες μοιάζουμε
σαν δυο Θεούς σε θέλω
στ’ απόμακρα τα σύννεφα
μόνος σε ταξιδεύω.
Να `σουν δροσοσταλιά μικρή
στους ώμους μου να γέρνεις
στης άνοιξης τα πρωινά
τα ρόδα να μαραίνεις.
Ξυπνώ και βλέπω γύρω μου
ξυπνώ δε σε γνωρίζω
χαμήλωσα και τις φωνές
για να σε νανουρίζω.
Να `σουν βροχούλα ξαφνική
που πέφτει στα ποτάμια
να σκέπαζες με τον αφρό
τα άδεια μου σκοτάδια.
Η καταιγίδα δυνατά
γύρω σε παρασέρνει
μες στην υγρή της τη ροή
στα χρώματα χορεύει.
Της άνοιξης τα πρωινά
δεν φέρνουν καταιγίδες
μοιάζουνε μόνο στις λευκές
τις άγραφες σελίδες
|
San dio stagónes miázume
san dio Theus se thélo
st’ apómakra ta sínnefa
mónos se taksidevo.
Na `sun drosostaliá mikrí
stus ómus mu na gérnis
stis ániksis ta priná
ta róda na marenis.
Ksipnó ke vlépo giro mu
ksipnó de se gnorízo
chamílosa ke tis fonés
gia na se nanurízo.
Na `sun vrochula ksafnikí
pu péfti sta potámia
na sképazes me ton afró
ta ádia mu skotádia.
I kategida dinatá
giro se parasérni
mes stin igrí tis ti roí
sta chrómata chorevi.
Tis ániksis ta priná
den férnun kategides
miázune móno stis lefkés
tis ágrafes selídes
|