|
Κλάψτε για έναν άνθρωπο και βγάλτε μια κραυγή
Να πεθάνει πρέπει αυτός;
Έχει κακώς!
Ο,τι συμβαίνει δεν είν’ ανάγκη να συμβεί
Κάντε την αλλαγή
Μη δίνετε το πιάτο σας
Ποιος λόγος να υπάρχει!
Έχει κακώς!
Καλό δεν είναι τίποτε, που ο άνθρωπος
Καλά δεν κάνει!
Η δυστυχία δεν μας ξεχνά
Κάθε πρωί όπως σηκώνεται ο ήλιος
Με τα σκοτάδια της κι αυτή χαράζει
Κι ο άνθρωπος τον άνθρωπο κατασπαράζει
Σαν το μεγάλο ψάρι που τρώει το μικρό
Έτσι είναι κι άρα έτσι
Είναι καλό
Κι όσοι πεθαίνουν χάνονται
Και πίσω δεν ξανάρχονται
η λύπη μας πια δεν τους νοιάζει
Κι η γης που έγινε τάφος τους
χαμογελά και χορταριάζει
Έχει καλώς
Όλοι την συνηθίσαμε την αδικία εδώ
Σαν να ‘τανε νερό σα να ‘τανε αέρας
Έχει κακώς
Και για τη αδικία μας έχουμε τόση σιγουριά
Όση δεν έχουμε ούτε και για το φως της μέρας
Έχει κακώς
Ο άνθρωπος τον άνθρωπο κατασπαράζει
Κακώς, κακώς, κακώς, έχει κακώς!
|
Klápste gia énan ánthropo ke vgálte mia kravgí
Na petháni prépi aftós;
Έchi kakós!
O,ti simveni den in’ anágki na simvi
Kánte tin allagí
Mi dínete to piáto sas
Pios lógos na ipárchi!
Έchi kakós!
Kaló den ine típote, pu o ánthropos
Kalá den káni!
I distichía den mas ksechná
Káthe pri ópos sikónete o ílios
Me ta skotádia tis ki aftí charázi
Ki o ánthropos ton ánthropo katasparázi
San to megálo psári pu trói to mikró
Έtsi ine ki ára étsi
Ine kaló
Ki ósi pethenun chánonte
Ke píso den ksanárchonte
i lípi mas pia den tus niázi
Ki i gis pu égine táfos tus
chamogelá ke chortariázi
Έchi kalós
Όli tin sinithísame tin adikía edó
San na ‘tane neró sa na ‘tane aéras
Έchi kakós
Ke gia ti adikía mas échume tósi siguriá
Όsi den échume ute ke gia to fos tis méras
Έchi kakós
O ánthropos ton ánthropo katasparázi
Kakós, kakós, kakós, échi kakós!
|
