|
Νιώθω τόση μοναξιά
στο μικρό μου σπίτι
κι από το φεγγίτη
βλέπω τα πουλιά.
Πόσο χαρωπά πετούν
στ’ ουρανού τα ύψη
μα τα πιάνει θλίψη
όταν με ακούν.
Στείλτε μου μικρά πουλιά
μια αγάπη μόνο
βλέπετε τελειώνω
απ’ την ερημιά.
Κι όταν φύγει ο καημός
σας την ξαναδίνω
φτάνει ν’ απομείνω
λίγο ζωντανός.
Ξύπνησε απ’ τα βουνά
το χλωμό φεγγάρι
κι ήρθε για να πάρει
ότι με πονά.
Δάκρυσε κι ο ουρανός
κι άρχισε να βρέχει
σύνορα δεν έχει
ο αναστεναγμός.
Στείλτε μου μικρά πουλιά
μια αγάπη μόνο
βλέπετε τελειώνω
απ’ την ερημιά.
Κι όταν φύγει ο καημός
σας την ξαναδίνω
φτάνει ν’ απομείνω
λίγο ζωντανός.
|
Niótho tósi monaksiá
sto mikró mu spíti
ki apó to fengiti
vlépo ta puliá.
Póso charopá petun
st’ uranu ta ípsi
ma ta piáni thlípsi
ótan me akun.
Stilte mu mikrá puliá
mia agápi móno
vlépete telióno
ap’ tin erimiá.
Ki ótan fígi o kaimós
sas tin ksanadíno
ftáni n’ apomino
lígo zontanós.
Ksípnise ap’ ta vuná
to chlomó fengári
ki írthe gia na pári
óti me poná.
Dákrise ki o uranós
ki árchise na vréchi
sínora den échi
o anastenagmós.
Stilte mu mikrá puliá
mia agápi móno
vlépete telióno
ap’ tin erimiá.
Ki ótan fígi o kaimós
sas tin ksanadíno
ftáni n’ apomino
lígo zontanós.
|
