|
Απόψε η μοναξιά μου παράφορα μιλά
χορεύουν στη φωτιά μου κορμιά βυζαντινά.
Να σεβαστείς το άβατο, να μη με κυνηγάς,
τ’ αγάλματα το Σάββατο ποτέ μην τ’ ακουμπάς.
Ξανάρχεται ο χειμώνας κι η νύχτα απ’ την αρχή,
θα κλάψει ο Παρθενώνας η Ομόνοια θα βραχεί.
Μεθώ με δυο σταγόνες κι αρχίζω απ’ την αρχή.
Οι πόρνες είναι μόνες κι οι άντρες μοναχοί.
Τα λάθη και τα σφάλματα ποτέ μην τα μετράς,
τα πάθη σου είναι αγάλματα Αιόλου κι Αθηνάς.
Τις νύχτες που κοιμάμαι τ’ αγάλματα ξυπνούν
τα πάθη μου φοβάμαι, τα κρύβω μην τα δουν.
Η νύχτα είναι σκοτάδι μπορεί και συγχωρεί
και σ’ ακουμπάει σαν χάδι και σβήνει την πληγή
την ώρα που τα ράσα σου σ’ αφήνουνε γυμνό
και καίγεται η ανάσα σου κι αφήνει έναν λυγμό.
Ξανάρχεται ο χειμώνας η πόλη θα χαθεί,
θα γύρει ο Παρθενώνας και θ’ αποκοιμηθεί.
|
Apópse i monaksiá mu paráfora milá
chorevun sti fotiá mu kormiá vizantiná.
Na sevastis to ávato, na mi me kinigás,
t’ agálmata to Sávvato poté min t’ akubás.
Ksanárchete o chimónas ki i níchta ap’ tin archí,
tha klápsi o Parthenónas i Omónia tha vrachi.
Methó me dio stagónes ki archízo ap’ tin archí.
I pórnes ine mónes ki i ántres monachi.
Ta láthi ke ta sfálmata poté min ta metrás,
ta páthi su ine agálmata Eólu ki Athinás.
Tis níchtes pu kimáme t’ agálmata ksipnun
ta páthi mu fováme, ta krívo min ta dun.
I níchta ine skotádi bori ke sigchori
ke s’ akubái san chádi ke svíni tin pligí
tin óra pu ta rása su s’ afínune gimnó
ke kegete i anása su ki afíni énan ligmó.
Ksanárchete o chimónas i póli tha chathi,
tha giri o Parthenónas ke th’ apokimithi.
|
