Είν’ απ’ της νύχτας τα παιδιά το αγοράκι μου,
σαν νυχτερίδα έρχεται στο καμαράκι μου.
Φωτιά που λιώνει, φωτιά που λιώνει
το κορμάκι μου.
Νυχτόπουλο, νυχτόπουλο,
εγώ αγαπώ νυχτόπουλο.
Να το χαρώ που μ’ αγαπά
της νύχτας τ’ αλητόπαιδο.
Τα μάτια του παράξενα με υπνωτίζουνε,
σαν να ’μαι σκλάβα μια ζωή μ’ αιχμαλωτίζουνε.
Και τα φιλιά του, και τα φιλιά του
με φλογίζουνε.
Νυχτόπουλο, νυχτόπουλο,
εγώ αγαπώ νυχτόπουλο.
Να το χαρώ που μ’ αγαπά
της νύχτας τ’ αλητόπαιδο.
|
In’ ap’ tis níchtas ta pediá to agoráki mu,
san nichterída érchete sto kamaráki mu.
Fotiá pu lióni, fotiá pu lióni
to kormáki mu.
Nichtópulo, nichtópulo,
egó agapó nichtópulo.
Na to charó pu m’ agapá
tis níchtas t’ alitópedo.
Ta mátia tu paráksena me ipnotízune,
san na ’me skláva mia zoí m’ echmalotízune.
Ke ta filiá tu, ke ta filiá tu
me flogizune.
Nichtópulo, nichtópulo,
egó agapó nichtópulo.
Na to charó pu m’ agapá
tis níchtas t’ alitópedo.
|