Νωρίς νωρίς περπάτησα,
στα δώδεκα αμάρτησα,
στα είκοσι παντρεύτηκα,
στα τριάντα ξενιτεύτηκα.
Κι όπου αγάπησα πολύ
μου ρίξαν πέτρα και χολή.
Και βγήκα νύχτα κι έκλαψα,
χαράματα σε ξέγραψα,
χαράματα στις πέντε το πρωί.
Πέντε να ’ναι τα βράδια σου,
σαράντα τα σκοτάδια σου,
φαρμάκι κάθε ώρα το φιλί.
Στον Αϊ Δημήτρη έταξα,
τα πράγματά σου πέταξα.
Στα πέντε κομματιάστηκα,
στα χρόνια μας μοιράστηκα.
Κράτησα μόνο το φιλί
γιατί ήταν όλη σου η ζωή.
Και βγήκα νύχτα κι έκλαψα,
χαράματα σε ξέγραψα,
χαράματα στις πέντε το πρωί.
Πέντε να ’ναι τα βράδια σου,
σαράντα τα σκοτάδια σου,
φαρμάκι κάθε ώρα το φιλί.
|
Norís norís perpátisa,
sta dódeka amártisa,
sta ikosi pantreftika,
sta triánta kseniteftika.
Ki ópu agápisa polí
mu ríksan pétra ke cholí.
Ke vgíka níchta ki éklapsa,
charámata se kségrapsa,
charámata stis pénte to pri.
Pénte na ’ne ta vrádia su,
saránta ta skotádia su,
farmáki káthe óra to filí.
Ston Ai Dimítri étaksa,
ta prágmatá su pétaksa.
Sta pénte kommatiástika,
sta chrónia mas mirástika.
Krátisa móno to filí
giatí ítan óli su i zoí.
Ke vgíka níchta ki éklapsa,
charámata se kségrapsa,
charámata stis pénte to pri.
Pénte na ’ne ta vrádia su,
saránta ta skotádia su,
farmáki káthe óra to filí.
|