Απόκληρο με είπες μια βραδιά
και μου `μεινε για πάντα η ρετσινιά
όλα στα χαρίζω
το λόγο πάρε πίσω
και φύγε κι άφησέ με πια
απ’ την αρχή ν’ αρχίσω
να τα ξεκαθαρίσω
το δρόμο να μου να βρω ξανά
Ήρθε το τέλος του μηνός
και πουθενά δε βλέπω φως
το νοίκι δε μου φτάνει
παράπονο με πιάνει
σε ποιον το πόνο μου να πω
κανένας δε μου κάνει
κι αυτή θα με πεθάνει
απόκληρο στο κόσμο αυτό
Από παντού με διώχνουνε
στο τρόλεϊ με σπρώχνουνε
αχ να ανασάνω λίγο
καιρός μου να το στρίβω
σε μιαν απόμερη γωνιά
στο λέω πριν να φύγω
αν μ’ αγαπούσες λίγο
απόκληρος δε θα `μουν πια
|
Apókliro me ipes mia vradiá
ke mu `mine gia pánta i retsiniá
óla sta charízo
to lógo páre píso
ke fíge ki áfisé me pia
ap’ tin archí n’ archíso
na ta ksekatharíso
to drómo na mu na vro ksaná
Ήrthe to télos tu minós
ke puthená de vlépo fos
to niki de mu ftáni
parápono me piáni
se pion to póno mu na po
kanénas de mu káni
ki aftí tha me petháni
apókliro sto kósmo aftó
Apó pantu me dióchnune
sto trólei me spróchnune
ach na anasáno lígo
kerós mu na to strívo
se mian apómeri goniá
sto léo prin na fígo
an m’ agapuses lígo
apókliros de tha `mun pia
|