Πόθε μου σκοτεινέ, κάνεις κομμάτια το καθρεφτάκι
που έχωσαν στα δόντια τ’ αγοριού
και κυκλωμένος τώρα από παντού,
βγάζει τη γλώσσα του, τη σελήνη.
Ότι αγαπώ η κατάρα το χτυπά
κι εγώ το πνίγω μέσα στη λεκάνη
και βγαίνει πάλι η γάτα η σύφιλη,
και κάνει βάρδια πάνω μου το βράδυ.
Η σάρκα του κελιού μου είναι από θάλασσα,
σ’ αυτήν ξεμολογιέμαι σαν σημάνει,
η ώρα για να βγω απ’ αυτή τη κόλαση
και ο δαίμονας που μου έσπειραν στη ράχη.
Τρελό περήφανο καλπάζει άτι.
Τρελό περήφανο καλπάζει άτι.
Πάνω στο νυφικό σας το κρεβάτι.
Η σάρκα του κελιού μου είναι από θάλασσα,
σ’ αυτήν ξεμολογιέμαι σαν σημάνει,
Η ώρα για να βγω απ’ αυτή τη κόλαση
και ο δαίμονας που μου έσπειραν στη ράχη.
Τρελό περήφανο καλπάζει άτι
Πάνω στο νυφικό σας το κρεβάτι.
|
Póthe mu skotiné, kánis kommátia to kathreftáki
pu échosan sta dóntia t’ agoriu
ke kikloménos tóra apó pantu,
vgázi ti glóssa tu, ti selíni.
Όti agapó i katára to chtipá
ki egó to pnígo mésa sti lekáni
ke vgeni páli i gáta i sífili,
ke káni várdia páno mu to vrádi.
I sárka tu keliu mu ine apó thálassa,
s’ aftín ksemologiéme san simáni,
i óra gia na vgo ap’ aftí ti kólasi
ke o demonas pu mu éspiran sti ráchi.
Treló perífano kalpázi áti.
Treló perífano kalpázi áti.
Páno sto nifikó sas to kreváti.
I sárka tu keliu mu ine apó thálassa,
s’ aftín ksemologiéme san simáni,
I óra gia na vgo ap’ aftí ti kólasi
ke o demonas pu mu éspiran sti ráchi.
Treló perífano kalpázi áti
Páno sto nifikó sas to kreváti.
|