Έχω ένα σπίτι στο κενό
και όταν βρέχει το σκεπάζω.
Τη θλίψη του έρημου μετρώ
και τα χαλάκια μου τινάζω.
Έχω ένα σπίτι στο κενό
κι όταν χιονίζει το φτυαρίζω.
Την πίκρα του έρημου φορώ
και την κουζίνα καθαρίζω.
Έχω ένα σπίτι στο κενό
πριν χρόνια έμενε η καρδιά μου.
Κι απ’ το μπαλκόνι της πετώ
το σ’ αγαπώ μπρος στα σκαλιά μου.
Έχω ένα σπίτι στον αφρό
κι όποιος χτυπάει οι τοίχοι τρέμουν.
Μην τύχει κι έρθεις κι είμαι εδώ
και δω σεντόνια να χορεύουν.
Έχω ένα σπίτι από χαρές
και όταν βρέχει το σκεπάζω.
Μη μπει μια νύχτα το νερό
και δουν οι άλλοι πως σου μοιάζω.
Έχω ένα σπίτι ουρανό
πριν χρόνια έμενε η καρδιά σου.
Κι απ’ το μπαλκόνι της πετώ
το σ’ αγαπώ μπρος στα σκαλιά σου.
|
Έcho éna spíti sto kenó
ke ótan vréchi to skepázo.
Ti thlípsi tu érimu metró
ke ta chalákia mu tinázo.
Έcho éna spíti sto kenó
ki ótan chionízi to ftiarízo.
Tin píkra tu érimu foró
ke tin kuzína katharízo.
Έcho éna spíti sto kenó
prin chrónia émene i kardiá mu.
Ki ap’ to balkóni tis petó
to s’ agapó bros sta skaliá mu.
Έcho éna spíti ston afró
ki ópios chtipái i tichi trémun.
Min tíchi ki érthis ki ime edó
ke do sentónia na chorevun.
Έcho éna spíti apó charés
ke ótan vréchi to skepázo.
Mi bi mia níchta to neró
ke dun i álli pos su miázo.
Έcho éna spíti uranó
prin chrónia émene i kardiá su.
Ki ap’ to balkóni tis petó
to s’ agapó bros sta skaliá su.
|