Ξαπλώνει η νυχτιά
μες στ’ άγρια βουνά
κι ο γέρο Μαθιός
καπνίζει σκυφτός.
Κοιτάει γελαστός
το λίγο του βιος
κι αράζει απαλά
σιμά στη φωτιά.
Με πλούσια μαλλιά
και γένια μακριά
ο γέρο Μαθιός
μοιάζει άγιος σωστός.
Ψηλά στα βουνά
παν χρόνια πολλά
που ζει μοναχός
αυτός κι ο Θεός.
Σαν ο ήλιος θα βγει
ξυπνάει το πρωί
προσεύχεται απλά
και πάει για δουλειά.
Κάπου έξω μακριά
η φύση γελά
κι αυτός με ορμή
οργώνει τη γη.
Με πλούσια μαλλιά
και γένια μακριά
ο γέρο Μαθιός
ναι μοιάζει άγιος σωστός.
Ψηλά στα βουνά
παν χρόνια πολλά
που ζει μοναχός
αυτός κι ο Θεός.
|
Ksaplóni i nichtiá
mes st’ ágria vuná
ki o géro Mathiós
kapnízi skiftós.
Kitái gelastós
to lígo tu vios
ki arázi apalá
simá sti fotiá.
Me plusia malliá
ke génia makriá
o géro Mathiós
miázi ágios sostós.
Psilá sta vuná
pan chrónia pollá
pu zi monachós
aftós ki o Theós.
San o ílios tha vgi
ksipnái to pri
prosefchete aplá
ke pái gia duliá.
Kápu ékso makriá
i físi gelá
ki aftós me ormí
orgóni ti gi.
Me plusia malliá
ke génia makriá
o géro Mathiós
ne miázi ágios sostós.
Psilá sta vuná
pan chrónia pollá
pu zi monachós
aftós ki o Theós.
|