|
Με τον Αλλάχ πηγαίναμε
στον κήπο του παρέα
έκρυβε η γη το δάκρυ της
κι η νύχτα ήταν ωραία.
Λησμονημένοι κι άγρυπνοι
στου φεγγαριού τους κήπους
ταιριάζαμε τα λόγια μας
με της καρδιάς τους χτύπους.
Μα κάποιο βράδυ του Μαγιού
εν’ άστρο είχε κυλήσει
κι ήρθε σαν χέρι ενός παιδιού
τα μάτια να του κλείσει.
Κι άνοιξα τα δυο στήθια μου
να τα `χει προσκεφάλι
ώσπου να σβήσει τ’ όνειρο
και να ξυπνήσει πάλι.
|
Me ton Allách pigename
ston kípo tu paréa
ékrive i gi to dákri tis
ki i níchta ítan orea.
Lismoniméni ki ágripni
stu fengariu tus kípus
teriázame ta lógia mas
me tis kardiás tus chtípus.
Ma kápio vrádi tu Magiu
en’ ástro iche kilísi
ki írthe san chéri enós pediu
ta mátia na tu klisi.
Ki ániksa ta dio stíthia mu
na ta `chi proskefáli
óspu na svísi t’ óniro
ke na ksipnísi páli.
|
