Τα δικά μας τα φιλιά δεν τα βρίσκεις πουθενά,
κι απ’ την ίδια τη φωτιά πιο δυνατά,
στο δικό μας ουρανό είμαστ’ ένα κι όχι δυο,
μ’ αγαπάς και σ’ αγαπώ κι είν’ αρκετό.
Ο κόσμος όλος να καεί
εμείς θα είμαστε μαζί,
ο κόσμος όλος να καεί
να μας χωρίσει δεν μπορεί.
Αγκαλιά μου σε κρατώ μ’ ένα χάδι πυρετό,
στο κορμί μου σε φορώ και σε μεθώ,
την καρδιά μου κυβερνάς, κάνω ό,τι μου ζητάς,
μες στα μάτια με κοιτάς και με σκορπάς.
Ο κόσμος όλος να καεί
εμείς θα είμαστε μαζί,
ο κόσμος όλος να καεί
να μας χωρίσει δεν μπορεί.
Τα δικά μας τα φιλιά.
|
Ta diká mas ta filiá den ta vrískis puthená,
ki ap’ tin ídia ti fotiá pio dinatá,
sto dikó mas uranó imast’ éna ki óchi dio,
m’ agapás ke s’ agapó ki in’ arketó.
O kósmos ólos na kai
emis tha imaste mazí,
o kósmos ólos na kai
na mas chorísi den bori.
Agkaliá mu se krató m’ éna chádi piretó,
sto kormí mu se foró ke se methó,
tin kardiá mu kivernás, káno ó,ti mu zitás,
mes sta mátia me kitás ke me skorpás.
O kósmos ólos na kai
emis tha imaste mazí,
o kósmos ólos na kai
na mas chorísi den bori.
Ta diká mas ta filiá.
|