Έχω πικρό παράπονο
Απ’ τον ντουνιά τον άπονο
Γιατί μ’έχει δικασμένο
Μες στην φτώχεια μέρα νύχτα
Να πεθαίνω
Σ’ αυτήν την κοινωνία
Σ’ αυτήν την οικουμένη
Αχ τον φτωχό κανένας
Δεν τον καταλαβαίνει
Όσο κι αν βασανίζομαι
Όσο κι αν αγωνίζομαι
Αδικίες κάθε τόσο
Δε μ’ αφήνουνε
κεφάλι να σηκώσω
Σαν πάθεις άνθρωπε κακό
Τράβα να βρεις έναν φτωχό
Μόνο εκείνος θα σε νιώσει
Κι απ’ το στόμα τη μπουκιά του
θα σου δώσει
|
Έcho pikró parápono
Ap’ ton ntuniá ton ápono
Giatí m’échi dikasméno
Mes stin ftóchia méra níchta
Na petheno
S’ aftín tin kinonía
S’ aftín tin ikuméni
Ach ton ftochó kanénas
Den ton katalaveni
Όso ki an vasanízome
Όso ki an agonízome
Adikíes káthe tóso
De m’ afínune
kefáli na sikóso
San páthis ánthrope kakó
Tráva na vris énan ftochó
Móno ekinos tha se niósi
Ki ap’ to stóma ti bukiá tu
tha su dósi
|