Σαν τον αϊτό φτερούγαγε στη στράτα
τον καμαρώνει η γειτονιά στα παραθύρια
με χαμηλά τα μαύρα του τα μάτια
λεβέντης εροβόλαγε.
Στα ματιά του ένα σύννεφο
μες την καρδιά του σίδερο.
Κυλάει το αίμα, σκέπασε τον ήλιο
κι ο χάρος εροβόλαγε.
Σφαλούν τα μάτια κι οι καρδιές
σφαλούν τα παραθύρια
μετά χυμάει ο Χάροντας καβάλα
κι εκείνος χαμογέλαγε.
Ποιος κατεβαίνει σήμερα στον Άδη;
Ποιον κουβεντιάζει η γειτονιά κι ανανταριάζει;
Γιατί βουβά είναι τα βουνά κι οι κάμποι;
Λεβέντης εροβόλαγε.
|
San ton aitó fterugage sti stráta
ton kamaróni i gitoniá sta parathíria
me chamilá ta mavra tu ta mátia
levéntis erovólage.
Sta matiá tu éna sínnefo
mes tin kardiá tu sídero.
Kilái to ema, sképase ton ílio
ki o cháros erovólage.
Sfalun ta mátia ki i kardiés
sfalun ta parathíria
metá chimái o Chárontas kavála
ki ekinos chamogélage.
Pios kateveni símera ston Άdi;
Pion kuventiázi i gitoniá ki anantariázi;
Giatí vuvá ine ta vuná ki i kábi;
Levéntis erovólage.
|