|
Αλλού ματώνει η ομορφιά κι αλλού το αίμα στάζει
κανείς ποτέ δε διάβασε του ανθρώπου την ψυχή
σ’ αυτό το παλιοκάραβο η βάρδια μόνο αλλάζει
κι εσύ ως πότε με ρωτάς ετούτη η βροχή
Περνούν μπροστά μας πρόσωπα που φύγαν ξαφνικά
σαν κέρινα ομοιώματα πάνω σε μια σχεδία
φετίχ από άγνωστες φυλές και φίλτρα μαγικά
που ένας παράταιρος Σεβαχ πουλάει στην πλατεία
Σειρήνα ακούγεται μακριά η πόλη ξαγρυπνά
μια τέτοια νύχτα του άπιαστου μας έπιασε η μέθη
μα όσο ένα σώμα φλέγεται το δίκιο μας κρατά
όποιος αέρας και αν φυσά ο “μύλος” πάντα αλέθει
Αγάπη που ξεχάστηκες στης νύχτας το μπαλκόνι
όσες κι αν πέρασες βροχές δεν έμαθες ακόμη
γίνεται τ’ όνειρο καπνός η μέρα σαν χαράξει
θέλει σκοτάδι τ’ όνειρο και τ’ άστρο για να λάμψει
Φύλλα υγρά τα μάτια σου σε βάτο φλεγομένη
από φωτιά σ’ άλλη φωτιά πια τι να φοβηθώ
με ζήλο νεοφώτιστου ξανά σ’ ακολουθώ
όποιου του μέλλει να χαθεί ποτέ του δεν πεθαίνει
|
Allu matóni i omorfiá ki allu to ema stázi
kanis poté de diávase tu anthrópu tin psichí
s’ aftó to paliokáravo i várdia móno allázi
ki esí os póte me rotás etuti i vrochí
Pernun brostá mas prósopa pu fígan ksafniká
san kérina omiómata páno se mia schedía
fetích apó ágnostes filés ke fíltra magiká
pu énas paráteros Sevach pulái stin platia
Sirína akugete makriá i póli ksagripná
mia tétia níchta tu ápiastu mas épiase i méthi
ma óso éna sóma flégete to díkio mas kratá
ópios aéras ke an fisá o “mílos” pánta aléthi
Agápi pu ksechástikes stis níchtas to balkóni
óses ki an pérases vrochés den émathes akómi
ginete t’ óniro kapnós i méra san charáksi
théli skotádi t’ óniro ke t’ ástro gia na lámpsi
Fílla igrá ta mátia su se váto flegoméni
apó fotiá s’ álli fotiá pia ti na fovithó
me zílo neofótistu ksaná s’ akoluthó
ópiu tu mélli na chathi poté tu den petheni
|
