Οι κάμαρες που με κοιμίσανε | I kámares pu me kimísane

Οι κάμαρες που με κοιμίσανε
παράπονα γεμίσανε,
γι’ αυτό αλλάζω σπίτια.

Τις νύχτες μου μη με ξυπνάς,
έχω φεγγάρια στο μυαλό
και μια πληγή στα στήθια.

Κι έχω βαπόρια στην καρδιά,
ομίχλες στα φιλιά μου,
άστρα στα ματοτσίνορα
κι ένα φευγιό μπροστά μου.

Τα λόγια είναι σαν γυαλιά,
κομμάτια κάνουν την καρδιά
κι αγγέλους εξορίζουν.

Τις νύχτες μου μη με ξυπνάς,
άσπρα ταβάνια σαν κοιτώ
που πέφτουν και ραγίζουν.

Έχω βαπόρια στην καρδιά,
ομίχλες στα φιλιά μου,
άστρα στα ματοτσίνορα
κι ένα φευγιό μπροστά μου.

Οι κάμαρες που με κοιμίσανε
παράπονα γεμίσανε,
γι’ αυτό αλλάζω σπίτια.

I kámares pu me kimísane
parápona gemísane,
gi’ aftó allázo spítia.

Tis níchtes mu mi me ksipnás,
écho fengária sto mialó
ke mia pligí sta stíthia.

Ki écho vapória stin kardiá,
omíchles sta filiá mu,
ástra sta matotsínora
ki éna fevgió brostá mu.

Ta lógia ine san gialiá,
kommátia kánun tin kardiá
ki angélus eksorízun.

Tis níchtes mu mi me ksipnás,
áspra tavánia san kitó
pu péftun ke ragizun.

Έcho vapória stin kardiá,
omíchles sta filiá mu,
ástra sta matotsínora
ki éna fevgió brostá mu.

I kámares pu me kimísane
parápona gemísane,
gi’ aftó allázo spítia.