Είδα στα μάτια σου τον ήλιο της αυγής,
είδα την ίδια τη ζωή να μ’ ανασταίνει.
Κι ύστερα χάθηκες στην ερημιά της γης
κι έγινε ο κόσμος γειτονιά συνηθισμένη.
Κι ύστερα χάθηκες σαν άστρο τ’ ουρανού
κι έγινε ο κόσμος ξερονήσι για φυγάδες.
Είδα τον ήλιο που ομορφαίνει τις Κυκλάδες.
Ήταν τα μάτια σου παράπονο παιδιού,
τότε που φεύγαν οι χαρές σαν λιποτάχτες.
Κι ύστερα έφυγες κι εσύ να πας αλλού
κι απ’ την αγάπη μας απόμειναν οι στάχτες.
Κι ύστερα χάθηκες σαν άστρο τ’ ουρανού
κι έγινε ο κόσμος ξερονήσι για φυγάδες.
Είδα τον ήλιο που ομορφαίνει τις Κυκλάδες.
|
Ida sta mátia su ton ílio tis avgís,
ida tin ídia ti zoí na m’ anasteni.
Ki ístera cháthikes stin erimiá tis gis
ki égine o kósmos gitoniá sinithisméni.
Ki ístera cháthikes san ástro t’ uranu
ki égine o kósmos kseronísi gia figádes.
Ida ton ílio pu omorfeni tis Kikládes.
Ήtan ta mátia su parápono pediu,
tóte pu fevgan i charés san lipotáchtes.
Ki ístera éfiges ki esí na pas allu
ki ap’ tin agápi mas apóminan i stáchtes.
Ki ístera cháthikes san ástro t’ uranu
ki égine o kósmos kseronísi gia figádes.
Ida ton ílio pu omorfeni tis Kikládes.
|