Ας βρισκόμουν ξανά μες στους κήπους
που παίζαμε παλιά
κι ας μ’ έφερνε ο καιρός
μια νύχτα με σελήνη
στα λημέρια μας
Ας έφτανα ως εκεί που αντηχούν
οι παιδικές μας οι φωνές
Ας έφτανα ως εκεί που ακόμα ζουν
οι αγαπημένες μας στιγμές
Για να ακούσω μέσα σ’ ένα όνειρο
της μοναξιάς τον ήχο
ήχος απρόσιτος
ήχος που νίκησε τους φόβους
της νύχτας που δεν τέλειωνε ποτέ
Ήχος διάχυτος
λιτός κι απέριττος
γεμάτος από φως καλοκαιριού
|
As vriskómun ksaná mes stus kípus
pu pezame paliá
ki as m’ éferne o kerós
mia níchta me selíni
sta liméria mas
As éftana os eki pu antichun
i pedikés mas i fonés
As éftana os eki pu akóma zun
i agapiménes mas stigmés
Gia na akuso mésa s’ éna óniro
tis monaksiás ton ícho
íchos aprósitos
íchos pu níkise tus fóvus
tis níchtas pu den télione poté
Ήchos diáchitos
litós ki apérittos
gemátos apó fos kalokeriu
|