Στο χώμα τούτο το σκληρό που ‘ναι η βροχή αγγέλων δάκρυ
ποτέ δεν είχαμε νερό κι αλαφιασμένοι σε μιαν άκρη
αρχίζαμε μονομαχία με τα στοιχειά και τα στοιχεία
Έτσι περπάταγε η ζωή πότε στραβά και πότε ίσια
μέσ’ απ’ του κόσμου τη βουή να πάει γραμμή για τα Ηλύσια
μ’ αίμα ραντίζοντας και σκόνη το παθιασμένο της βαγόνι
Θεέ μου γιατί γιατί γιατί κείνοι που σκύβουν το κεφάλι
και τεμενάδες κάνουν πάλι στον τύραννο και στον προδότη
Θεέ μου γιατί γιατί γιατί να ‘ρχονται κείνοι πάντα πρώτοι
κι εμείς οι αγνοί κι ελεύτεροι να ‘μαστε πάντα δεύτεροι;
|
Sto chóma tuto to skliró pu ‘ne i vrochí angélon dákri
poté den ichame neró ki alafiasméni se mian ákri
archízame monomachía me ta stichiá ke ta stichia
Έtsi perpátage i zoí póte stravá ke póte ísia
més’ ap’ tu kósmu ti vuí na pái grammí gia ta Ilísia
m’ ema rantízontas ke skóni to pathiasméno tis vagóni
Theé mu giatí giatí giatí kini pu skívun to kefáli
ke temenádes kánun páli ston tíranno ke ston prodóti
Theé mu giatí giatí giatí na ‘rchonte kini pánta próti
ki emis i agni ki elefteri na ‘maste pánta defteri;
|