Στην πόλη τούτη πνίγομαι
σαν οι σιωπές ξυπνούνε
κι αρχίζουν να χοροπηδούν
και να με καρτερούνε.
Τρέχουν δε μ’ ακούνε
και παραμιλούνε
στα κρυφά γελούν
έρχονται απ’ τα βάθη
του καιρού που εχάθη
και μας απειλούν.
Πόρτες δεν ανοίγω
τη φωνή μου πνίγω
τις στιγμές κρατώ
δεν μπορώ να φύγω
λίγο να ξεφύγω
στον παλιό καιρό.
Η πόλη ετούτη χάνεται
μες στις σιωπές του κόσμου
μ’ άρωμα σαν ξεχύνονται
βασιλικού και δυόσμου.
|
Stin póli tuti pnígome
san i siopés ksipnune
ki archízun na choropidun
ke na me karterune.
Tréchun de m’ akune
ke paramilune
sta krifá gelun
érchonte ap’ ta váthi
tu keru pu echáthi
ke mas apilun.
Pórtes den anigo
ti foní mu pnígo
tis stigmés krató
den boró na fígo
lígo na ksefígo
ston palió keró.
I póli etuti chánete
mes stis siopés tu kósmu
m’ ároma san ksechínonte
vasiliku ke diósmu.
|