Μια στιγμή στο χρόνο εμείς βρεθήκαμε
Πρώτη είπες πόσο σ’ αγαπώ
Και ως το τέλος της ζωής
Είπες πως θα ‘μαστε εμείς οι δυο μαζί
Όλα εσύ τα ξέχασες
Με πήρες στο λαιμό σου
Με είπες άνθρωπό σου
Και πονάω
Όλα εσύ τα ξέχασες
Μαζί σου μ’ είχες δέσει
Μα μ’ έχεις καταστρέψει
Σου μιλάω
Όλα εσύ τα ξέχασες
Γυρνώ απελπισμένος
Στη νύχτα σαν χαμένος προχωράω
Όλα εσύ τα ξέχασες
Εσύ τώρα να φεύγεις
Κι εγώ ακόμα εδώ να σ’ αγαπάω
Με πήρες στο λαιμό σου
Με είπες άνθρωπό σου
Και πονάω
Σου έλεγα οι όρκοι με φοβίζουνε
Κι έλεγες που θες να ορκιστώ
Ότι για πάντα ζωή
Όσο γυρίζει αυτή η γη θα είσαι εδώ
|
Mia stigmí sto chróno emis vrethíkame
Próti ipes póso s’ agapó
Ke os to télos tis zoís
Ipes pos tha ‘maste emis i dio mazí
Όla esí ta kséchases
Me píres sto lemó su
Me ipes ánthropó su
Ke ponáo
Όla esí ta kséchases
Mazí su m’ iches dési
Ma m’ échis katastrépsi
Su miláo
Όla esí ta kséchases
Girnó apelpisménos
Sti níchta san chaménos prochoráo
Όla esí ta kséchases
Esí tóra na fevgis
Ki egó akóma edó na s’ agapáo
Me píres sto lemó su
Me ipes ánthropó su
Ke ponáo
Su élega i órki me fovízune
Ki éleges pu thes na orkistó
Όti gia pánta zoí
Όso girízi aftí i gi tha ise edó
|