|
Λένε πως για να σε ξεχάσω
πρέπει να φύγω από δω
ή το δωμάτιο ν’ αλλάξω
κι όλα τα πράγματα που ζω.
Κοιτάζω γύρω κι ανασαίνω
το άρωμά σου το πικρό,
κάποιο σου ρούχο αγαπημένο
που το φοράγαμε κι οι δυο.
Κοιτώ στην πόρτα τα κλειδιά σου
με τα χρυσά τα αρχικά,
δε θα τ’ αλλάξω το δωμάτιο τελικά.
Όλα θα μείνουν όπως τ’ άφησες,
όλα εκείνα που αγάπησες.
Έτσι απλά κι αγαπημένα
θα περιμένουν πάντα εσένα.
Κοιτάζω τις φωτογραφίες,
παντού κομμάτια μιας ζωής,
κανείς δεν έζησε, κανένας
αυτά που ζήσαμε εμείς.
Κοιτώ στα βάζα τα λουλούδια,
αυτά που μου ’φερνες εσύ,
τ’ αγαπημένα μας τραγούδια
στα σκορπισμένα τα cd.
Κοιτώ στην πόρτα τα κλειδιά σου
με τα χρυσά τα αρχικά,
δε θα τ’ αλλάξω το δωμάτιο τελικά.
Όλα θα μείνουν όπως τ’ άφησες,
όλα εκείνα που αγάπησες.
Έτσι απλά κι αγαπημένα
θα περιμένουν πάντα εσένα.
|
Léne pos gia na se ksecháso
prépi na fígo apó do
í to domátio n’ allákso
ki óla ta prágmata pu zo.
Kitázo giro ki anaseno
to áromá su to pikró,
kápio su rucho agapiméno
pu to forágame ki i dio.
Kitó stin pórta ta klidiá su
me ta chrisá ta archiká,
de tha t’ allákso to domátio teliká.
Όla tha minun ópos t’ áfises,
óla ekina pu agápises.
Έtsi aplá ki agapiména
tha periménun pánta eséna.
Kitázo tis fotografíes,
pantu kommátia mias zoís,
kanis den ézise, kanénas
aftá pu zísame emis.
Kitó sta váza ta luludia,
aftá pu mu ’fernes esí,
t’ agapiména mas tragudia
sta skorpisména ta cd.
Kitó stin pórta ta klidiá su
me ta chrisá ta archiká,
de tha t’ allákso to domátio teliká.
Όla tha minun ópos t’ áfises,
óla ekina pu agápises.
Έtsi aplá ki agapiména
tha periménun pánta eséna.
|
