Όσα μου λέγανε παιδί παιδί στα παραμύθια μοιάζει με τούτη τη μικρή που ζούμε τώρα αλήθεια
Μόνο που ανάγκη έγινε η αγάπη τώρα εκείνη κι ο πόθος που δε έσβηνε σαν το κεράκι σβήνει
Όσα αγάπησα παιδί παιδί στα παραμύθια που ανασταίνουν την ψυχή τα τσάκισε η συνήθεια
Κι έτσι τις νύχτες καρτερώ τον πρίγκιπα του πόθου για να με πάρει απ’ τον καιρό του κόσμου αυτού του νόθου
Όσα μου λέγανε παιδί παραμυθιών αράδες στήλη τα κάναν κοσμική σε έγχρωμες φυλλάδες
Μα πάντα μια σχέση μυστική κρατάω μ’ όλα εκείνα που αγάπη αιώνων εξυμνούν κι όχι αυτή του μήνα
|
Όsa mu légane pedí pedí sta paramíthia miázi me tuti ti mikrí pu zume tóra alíthia
Móno pu anágki égine i agápi tóra ekini ki o póthos pu de ésvine san to keráki svíni
Όsa agápisa pedí pedí sta paramíthia pu anastenun tin psichí ta tsákise i siníthia
Ki étsi tis níchtes karteró ton prígkipa tu póthu gia na me pári ap’ ton keró tu kósmu aftu tu nóthu
Όsa mu légane pedí paramithión arádes stíli ta kánan kosmikí se égchromes filládes
Ma pánta mia schési mistikí kratáo m’ óla ekina pu agápi eónon eksimnun ki óchi aftí tu mína
|