Πολύ με πίκρανες ζωή
μακριά θα φύγω ένα πρωί
θ’ ανέβω σ’ ένα αεροπλάνο
να δω τον κόσμο από κει πάνω
Όταν κοιτάς από ψηλά
μοιάζει η γη με ζωγραφιά
κι εσύ την πήρες σοβαρά
κι εσύ την πήρες σοβαρά
Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα
μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι
το μεγαλύτερο ανάκτορο
μοιάζει μ’ ένα μικρούλι τόπι
Κι όλοι αυτοί που σε πικράνανε
από ψηλά αν τους κοιτάξεις
θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι
που στη στιγμή θα τούς ξεχάσεις
Αγαπημένη μου, μην κλαις
πάμε μαζί ψηλά, αν θες
να δεις τη γη απ’ τη σελήνη
ένα φεγγάρι είναι και κείνη
Όταν κοιτάς από ψηλά
μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά
κι εσύ τον πήρες σοβαρά
κι εσύ τον πήρες σοβαρά
Μοιάζουν οι πύργοι με κουκλόσπιτα
και τα κανόνια με παιχνίδια
από ψηλά δεν ξεχωρίζουνε
οι ομορφιές και τα στολίδια
Κι ό,τι σε πλήγωσε ή σε θάμπωσε
από ψηλά αν το κοιτάξεις
θα σου φανεί τόσο ασήμαντο
που στη στιγμή θα το ξεχάσεις
|
Polí me píkranes zoí
makriá tha fígo éna pri
th’ anévo s’ éna aeropláno
na do ton kósmo apó ki páno
Όtan kitás apó psilá
miázi i gi me zografiá
ki esí tin píres sovará
ki esí tin píres sovará
Miázun ta spítia me spirtókuta
miázun mirmígkia i anthrópi
to megalítero anáktoro
miázi m’ éna mikruli tópi
Ki óli afti pu se pikránane
apó psilá an tus kitáksis
tha su fanun tóso asímanti
pu sti stigmí tha tus ksechásis
Agapiméni mu, min kles
páme mazí psilá, an thes
na dis ti gi ap’ ti selíni
éna fengári ine ke kini
Όtan kitás apó psilá
miázi o kósmos zografiá
ki esí ton píres sovará
ki esí ton píres sovará
Miázun i pírgi me kuklóspita
ke ta kanónia me pechnídia
apó psilá den ksechorízune
i omorfiés ke ta stolídia
Ki ó,ti se plígose í se thábose
apó psilá an to kitáksis
tha su fani tóso asímanto
pu sti stigmí tha to ksechásis
|