Με τις σκέψεις μου βαδίζω σε μια πόλη πληγωμένη
ό,τι γράφτηκε στους τοίχους ειν’ εκεί και περιμένει
Κάποιος μπήκε στο βαγόνι και ζητάει σωτηρία
κι εγώ κρύβομαι στο πλήθος που ζητά μια ευκαιρία
Έλα λίγο να φωτίσεις
των ματιών μου το σκοτάδι
Έλα λίγο να θυμίσεις
τη ζωή αυτό το βράδυ
Κράτησέ με μη χαθούμε
όλα γύρω μας αλλάζουν
Πες μου πως θα μοιραστούμε
όλα αυτά που μας τρομάζουν
Έναν ξένο που κοιμάται θα σκεπάσω με συγγνώμη
Κι ένα σπίτι που λυπάται θα νοικιάζεται ακόμη
Δυο γυναίκες στην οθόνη που γελούν με υστερία
είναι τόσες οι εικόνες που δεν έχουν σημασία
Έλα λίγο να φωτίσεις
των ματιών μου το σκοτάδι
Έλα λίγο να θυμίσεις
τη ζωή αυτό το βράδυ
Κράτησέ με μη χαθούμε
όλα γύρω μας αλλάζουν
Πες μου πως θα μοιραστούμε
όλα αυτά που μας τρομάζουν
|
Me tis sképsis mu vadízo se mia póli pligoméni
ó,ti gráftike stus tichus in’ eki ke periméni
Kápios bíke sto vagóni ke zitái sotiría
ki egó krívome sto plíthos pu zitá mia efkería
Έla lígo na fotísis
ton matión mu to skotádi
Έla lígo na thimísis
ti zoí aftó to vrádi
Krátisé me mi chathume
óla giro mas allázun
Pes mu pos tha mirastume
óla aftá pu mas tromázun
Έnan kséno pu kimáte tha skepáso me singnómi
Ki éna spíti pu lipáte tha nikiázete akómi
Dio ginekes stin othóni pu gelun me istería
ine tóses i ikónes pu den échun simasía
Έla lígo na fotísis
ton matión mu to skotádi
Έla lígo na thimísis
ti zoí aftó to vrádi
Krátisé me mi chathume
óla giro mas allázun
Pes mu pos tha mirastume
óla aftá pu mas tromázun
|