Στον καιρό μας τον αλλιώτικο,
πού είσε, βρε στενό Πλακιώτικο,
με τις γλάστρες σου και τα βασιλικά,
με χαμόγελα παιδιάστικα, γλυκά,
στην πεζή ζωή, την άχαρη
ήσουν της ψυχής η ζάχαρη
σε νοστάλγησα, πλακιώτικο στενό,
που κατέβαζες στη γη τον ουρανό.
Πάλι τα `πια, πάλι τα `πια
και νιώθω λύπη γιατί μου λείπει
η πλάκα μου η παλιά,
πάλι τα `πια, πάλι τα `πια
γιατί ξανάβρα δυο μάτια μαύρα
με κάτασπρα μαλλιά.
Πλάκα μας παλιά, σε χάσαμε
μα ποτέ δε σε ξεχάσαμε,
ο μοντέρνος ο γλεντζές σε βλέπει αλλιώς,
μα πιστός σου θαυμαστής μένει ο παλιός,
ο παλιός που κι αν γκριζάρισε,
την καρδιά του σου την χάρισε
γιατί ξέρει πως αυτή την εποχή
έχει λείψει απ’ τους ανθρώπους η ψυχή.
Πάλι τα `πια, πάλι τα `πια
και νιώθω λύπη γιατί μου λείπει
η πλάκα μου η παλιά,
πάλι τα `πια, πάλι τα `πια
γιατί ξανάβρα δυο μάτια μαύρα
με κάτασπρα μαλλιά.
|
Ston keró mas ton alliótiko,
pu ise, vre stenó Plakiótiko,
me tis glástres su ke ta vasiliká,
me chamógela pediástika, gliká,
stin pezí zoí, tin áchari
ísun tis psichís i záchari
se nostálgisa, plakiótiko stenó,
pu katévazes sti gi ton uranó.
Páli ta `pia, páli ta `pia
ke niótho lípi giatí mu lipi
i pláka mu i paliá,
páli ta `pia, páli ta `pia
giatí ksanávra dio mátia mavra
me kátaspra malliá.
Pláka mas paliá, se chásame
ma poté de se ksechásame,
o montérnos o glentzés se vlépi alliós,
ma pistós su thafmastís méni o paliós,
o paliós pu ki an gkrizárise,
tin kardiá tu su tin chárise
giatí kséri pos aftí tin epochí
échi lipsi ap’ tus anthrópus i psichí.
Páli ta `pia, páli ta `pia
ke niótho lípi giatí mu lipi
i pláka mu i paliá,
páli ta `pia, páli ta `pia
giatí ksanávra dio mátia mavra
me kátaspra malliá.
|