Στο παλιό τελωνείο,
στους παλιούς καφενέδες
θα σε γδύσω μια νύχτα
κι όπως θα ’σαι γδυτή
το κορμί σου θα λούσω
με πικρούς αμανέδες
και κρασί της Νεμέας
από αρχαία γιορτή.
Και μετά θα σε πάρω
στα μεγάλα μου χέρια
να σ’ αφήσω στην πέτρα
στο καρνάγιο μπροστά.
Κι εκεί, μέσα στ’ αλάτι
και τα σάπια μαδέρια
θα σε κάνω γυναίκα
με τα χείλη κλειστά.
Θα σε κάνω γυναίκα
όλο μέλι και αίμα,
με το ρίγος στο δέρμα
και τα φρέσκα μαλλιά.
Και απέ θα σε κάψω
γιατί είσ’ ένα ψέμα,
η Ελένη της Τροίας,
η πληγή η παλιά.
|
Sto palió telonio,
stus palius kafenédes
tha se gdíso mia níchta
ki ópos tha ’se gdití
to kormí su tha luso
me pikrus amanédes
ke krasí tis Neméas
apó archea giortí.
Ke metá tha se páro
sta megála mu chéria
na s’ afíso stin pétra
sto karnágio brostá.
Ki eki, mésa st’ aláti
ke ta sápia madéria
tha se káno gineka
me ta chili klistá.
Tha se káno gineka
ólo méli ke ema,
me to rígos sto dérma
ke ta fréska malliá.
Ke apé tha se kápso
giatí is’ éna pséma,
i Eléni tis Trias,
i pligí i paliá.
|