|
Το κενό τσαλάκωσα,
ένα τραίνο τσάκωσα
κι έφυγα ν’ αλλάξω περιβάλλον.
Οι δικοί μου βρίζανε
κι οι γνωστοί νομίζανε
πως την είχα κάνει μ’ έναν άλλον.
Μπήκες στο βαγόνι μου
κι όπως ήμουν μόνη μου
βρήκες ευκαιρία να μ’ αρέσεις.
Που το πας, βρε νήπιο,
μια καρδιά ερείπιο
να την ανεχτείς πως θα μπορέσεις;
Πάμε για τη Λάρισα,
πάμε για τη Λάρισα.
Σε καταγουστάρισα,
μου ’ρθε ένας νταμπλάς.
Πάμε για τη Λάρισα,
πάμε για τη Λάρισα
να σου γίνω βάσανο
και κακός μπελάς.
Πάμε για τη Λάρισα,
μη μου τη χαλάς.
Ήξερες και ήξερα,
κάναμε τ’ ανήξερα
κι έγινε δεσμός μες στην ταχεία.
Τα τοπία τρέχανε
κι οι καημοί αντέχανε
μια στιγμή να κάνουν ησυχία.
Λίγο πριν τη Λάρισα
σου το ξεκαθάρισα:
Άλλο ν’ αγαπάς κι άλλο να θέλεις.
Μία πράξη τέλεια
θέλει νομοτέλεια,
που ’λεγε και ο Αριστοτέλης.
|
To kenó tsalákosa,
éna treno tsákosa
ki éfiga n’ allákso perivállon.
I diki mu vrízane
ki i gnosti nomízane
pos tin icha káni m’ énan állon.
Bíkes sto vagóni mu
ki ópos ímun móni mu
vríkes efkería na m’ arésis.
Pu to pas, vre nípio,
mia kardiá eripio
na tin anechtis pos tha borésis;
Páme gia ti Lárisa,
páme gia ti Lárisa.
Se katagustárisa,
mu ’rthe énas ntablás.
Páme gia ti Lárisa,
páme gia ti Lárisa
na su gino vásano
ke kakós belás.
Páme gia ti Lárisa,
mi mu ti chalás.
Ήkseres ke íksera,
káname t’ aníksera
ki égine desmós mes stin tachia.
Ta topía tréchane
ki i kaimi antéchane
mia stigmí na kánun isichía.
Lígo prin ti Lárisa
su to ksekathárisa:
Άllo n’ agapás ki állo na thélis.
Mía práksi télia
théli nomotélia,
pu ’lege ke o Aristotélis.
|
