Πως περάσανε τα χρόνια
πάνω μου σαν το νερό
ένα ένα σαν λαμπιόνια
σβήνουνε με τον καιρό
Κι η ζωή αλλού τραβάει
και μ’ αφήνει μοναχό
και μου σιγοτραγουδάει
φάλτσα και ανησυχώ
Πάντα ήμουν για τους άλλους
και για μένανε ποτέ
και στους δρόμους τους μεγάλους
μόνος ήμουν πάντοτε
πάντα ήμουν για τους άλλους
και για μένανε ποτέ
Πως περάσαν κι οι αγάπες
και χιλιάδες σ’ αγαπώ
κουρασμένοι επιβάτες
τρένα δίχως γυρισμό
ένα γράμμα από σένα
μες στα χέρια μου κρατώ
που μου γράφεις ένα ψέμα
μια ζωή θα σ’ αγαπώ
Πάντα ήμουν για τους άλλους
και για μένανε ποτέ
και στους δρόμους τους μεγάλους
μόνος ήμουν πάντοτε
πάντα ήμουν για τους άλλους
και για μένανε ποτέ
πάντα ήμουν για τους άλλους
και για μένανε ποτέ
|
Pos perásane ta chrónia
páno mu san to neró
éna éna san labiónia
svínune me ton keró
Ki i zoí allu travái
ke m’ afíni monachó
ke mu sigotragudái
fáltsa ke anisichó
Pánta ímun gia tus állus
ke gia ménane poté
ke stus drómus tus megálus
mónos ímun pántote
pánta ímun gia tus állus
ke gia ménane poté
Pos perásan ki i agápes
ke chiliádes s’ agapó
kurasméni epivátes
tréna díchos girismó
éna grámma apó séna
mes sta chéria mu krató
pu mu gráfis éna pséma
mia zoí tha s’ agapó
Pánta ímun gia tus állus
ke gia ménane poté
ke stus drómus tus megálus
mónos ímun pántote
pánta ímun gia tus állus
ke gia ménane poté
pánta ímun gia tus állus
ke gia ménane poté
|