|
Πάντα κάτι μένει για να πεις
Κάτι που είναι μόνο για τους άλλους
Να φιλήσεις πόδια ως τους αστραγάλους
Στους αλήτες να `σαι συνεπής
Τότε θα ‘σαι μες την αγορά
Ένας σεβαστός αρχιερέας
Σε βιτρίνα θα ‘σαι σπάνιος αμφορέας
Δίπλα σ’ αντικείμενα ιερά
Θα γραφτείς για πάντα στα χαρτιά
Με τ’ αποτυπώματα χεριών σου
Στην ασπρόμαυρη φωτό το πρόσωπό σου
Θα ‘ναι σαν τοπίο στη φωτιά
Χρόνια όσα έχεις σιχαθεί
Θα τους δίνεις το αίμα της καρδιάς σου
Για να πάρεις τίτλους τα παράσημά σου
Κι η ζωή σου να εξιλεωθεί
Πάντα κάτι μένει για να βρεις
Κάτι ο καθείς θα συμπληρώνει
Θ’ αγοράζει άλλος κι άλλος θα πληρώνει
Τη διαφορά θα εκλιπαρείς
Θα συρθείς. Θα θέλεις να σωθείς.
Το όνομά σου θα ‘ναι πια για γέλια
Και θα βλέπεις την καρδιά σου στα τσιγκέλια
Θα παρακαλάς μην τρελαθείς
|
Pánta káti méni gia na pis
Káti pu ine móno gia tus állus
Na filísis pódia os tus astragálus
Stus alítes na `se sinepís
Tóte tha ‘se mes tin agorá
Έnas sevastós archieréas
Se vitrína tha ‘se spánios amforéas
Dípla s’ antikimena ierá
Tha graftis gia pánta sta chartiá
Me t’ apotipómata cherión su
Stin asprómavri fotó to prósopó su
Tha ‘ne san topío sti fotiá
Chrónia ósa échis sichathi
Tha tus dínis to ema tis kardiás su
Gia na páris títlus ta parásimá su
Ki i zoí su na eksileothi
Pánta káti méni gia na vris
Káti o kathis tha sibliróni
Th’ agorázi állos ki állos tha pliróni
Ti diaforá tha ekliparis
Tha sirthis. Tha thélis na sothis.
To ónomá su tha ‘ne pia gia gélia
Ke tha vlépis tin kardiá su sta tsigkélia
Tha parakalás min trelathis
|
