Τα λάθη μου τα ξέρω και λυπάμαι,
δεν πρόκειται ποτέ να ξαναγίνουν,
με μια φωτογραφία σου κοιμάμαι
κι οι τύψεις στ’ απόσπασμα με στήνουν,
σε ησυχία δε μ’ αφήνουν.
Πάνω απ’ όλα σε αγαπάω,
σβήσ’ τα όλα, ξέχνα τα και έλα,
μη χτυπάς όπου πονάω,
μη με δεις και κάνω καμιά τρέλα.
Οι νύχτες μοναξιάς δεν ξημερώνουν,
στη σκέψη πως μου λείπεις δεν αντέχω,
πληγές οι αναμνήσεις που ματώνουν,
εσύ είσαι ό,τι έχω και δεν έχω,
μακριά σου δεν αντέχω.
Πάνω απ’ όλα σε αγαπάω,
σβήσ’ τα όλα, ξέχνα τα και έλα,
μη χτυπάς όπου πονάω,
μη με δεις και κάνω καμιά τρέλα.
|
Ta láthi mu ta kséro ke lipáme,
den prókite poté na ksanaginun,
me mia fotografía su kimáme
ki i típsis st’ apóspasma me stínun,
se isichía de m’ afínun.
Páno ap’ óla se agapáo,
svís’ ta óla, kséchna ta ke éla,
mi chtipás ópu ponáo,
mi me dis ke káno kamiá tréla.
I níchtes monaksiás den ksimerónun,
sti sképsi pos mu lipis den antécho,
pligés i anamnísis pu matónun,
esí ise ó,ti écho ke den écho,
makriá su den antécho.
Páno ap’ óla se agapáo,
svís’ ta óla, kséchna ta ke éla,
mi chtipás ópu ponáo,
mi me dis ke káno kamiá tréla.
|