|
Κάθε μου χαρά την πνίγει
ο δικός σου ο καημός,
κάθε βήμα κι ένα δάκρυ,
κάθε λέξη και λυγμός.
Παρακαλώ, παρακαλώ τον ουρανό,
αυτές τις ώρες που μονάχη μου πονώ,
και σαν κραυγή από τα βάθη της ψυχής,
παρακαλώ τον ουρανό να ξαναρθείς,
και σαν κραυγή από τα βάθη της ψυχής,
παρακαλώ τον ουρανό να ξαναρθείς.
Κρύβω τον βαθύ μου πόνο
άνθρωπος να μην τον δει
και κανείς να μην το μάθει
πως δεν ζούμε πια μαζί.
Παρακαλώ, παρακαλώ τον ουρανό,
αυτές τις ώρες που μονάχη μου πονώ,
και σαν κραυγή από τα βάθη της ψυχής,
παρακαλώ τον ουρανό να ξαναρθείς,
και σαν κραυγή από τα βάθη της ψυχής,
παρακαλώ τον ουρανό να ξαναρθείς.
|
Káthe mu chará tin pnígi
o dikós su o kaimós,
káthe víma ki éna dákri,
káthe léksi ke ligmós.
Parakaló, parakaló ton uranó,
aftés tis óres pu monáchi mu ponó,
ke san kravgí apó ta váthi tis psichís,
parakaló ton uranó na ksanarthis,
ke san kravgí apó ta váthi tis psichís,
parakaló ton uranó na ksanarthis.
Krívo ton vathí mu póno
ánthropos na min ton di
ke kanis na min to máthi
pos den zume pia mazí.
Parakaló, parakaló ton uranó,
aftés tis óres pu monáchi mu ponó,
ke san kravgí apó ta váthi tis psichís,
parakaló ton uranó na ksanarthis,
ke san kravgí apó ta váthi tis psichís,
parakaló ton uranó na ksanarthis.
|
