Παραμύθι | Paramíthi

Σαν παραμύθι έτσι απλά που στο τέλος ζουν όλοι καλά
είπες “αντίο” και σαν σκιά ένα πλοίο σε πήρε μακριά

Κι είναι οι σκέψεις μου θάλασσα
που ταξιδεύεις βαθιά.. θάλασσα

Στα μωβ νερά της ναυάγησαν αναμνήσεις κι αχνές μουσικές
κι έχτισαν πόλη μες στο βυθό, κάθε βράδυ να σε νοσταλγώ

Κλείνω τα μάτια και χάνομαι στα μαγικά της στενά
..θάλασσα..θάλασσα..

Θα ξανάρθεις κάποιον Αύγουστο
θα `χω τα μάτια ανοιχτά

Θάλασσα..

San paramíthi étsi aplá pu sto télos zun óli kalá
ipes “antío” ke san skiá éna plio se píre makriá

Ki ine i sképsis mu thálassa
pu taksidevis vathiá.. thálassa

Sta mov nerá tis nafágisan anamnísis ki achnés musikés
ki échtisan póli mes sto vithó, káthe vrádi na se nostalgó

Klino ta mátia ke chánome sta magiká tis stená
..thálassa..thálassa..

Tha ksanárthis kápion Avgusto
tha `cho ta mátia anichtá

Thálassa..