Κοιτώ απ’ το παράθυρο, του άρρωστου μυαλού μου
τον έρωτα που χάθηκε, σκυφτός μες στη βροχή
παράθυρο στη τρέλα μου, του άλλου, εαυτού μου
εκείνου που σ’ αγάπησε, μια άλλη εποχή
Κι όλο σε βλέπω να ‘ρχεσαι, και σου χαμογελώ
μα πάλι στο παράθυρο, μόνος παραμιλώ
κι όλο σε βλέπω να ‘ρχεσαι, και σου χαμογελώ
δεν βλέπουν με τα μάτια μου και μ’ έχουν για τρελό
Κοιτώ απ’ το παράθυρο, ενός χαμένου πάθους
τις ώρες που δεν πρόλαβαν, να πάρουνε φωτιά
παράθυρο στη τρέλα μου, του ύψους, ή του βάθους
σ’ αφήνω πάλι πίσω μου, για να σε βρω μπροστά
Κι όλο σε βλέπω να ‘ρχεσαι, και σου χαμογελώ
μα πάλι στο παράθυρο, μόνος παραμιλώ
κι όλο σε βλέπω να ‘ρχεσαι, και σου χαμογελώ
δεν βλέπουν με τα μάτια μου και μ’ έχουν για τρελό
|
Kitó ap’ to paráthiro, tu árrostu mialu mu
ton érota pu cháthike, skiftós mes sti vrochí
paráthiro sti tréla mu, tu állu, eaftu mu
ekinu pu s’ agápise, mia álli epochí
Ki ólo se vlépo na ‘rchese, ke su chamogeló
ma páli sto paráthiro, mónos paramiló
ki ólo se vlépo na ‘rchese, ke su chamogeló
den vlépun me ta mátia mu ke m’ échun gia treló
Kitó ap’ to paráthiro, enós chaménu páthus
tis óres pu den prólavan, na párune fotiá
paráthiro sti tréla mu, tu ípsus, í tu váthus
s’ afíno páli píso mu, gia na se vro brostá
Ki ólo se vlépo na ‘rchese, ke su chamogeló
ma páli sto paráthiro, mónos paramiló
ki ólo se vlépo na ‘rchese, ke su chamogeló
den vlépun me ta mátia mu ke m’ échun gia treló
|