Κάθε φορά που θα `ρθω, θα `ρθω στο νησί
που ανέμοι το χτυπούν σκληρά όλο το χρόνο
υπάρχει πάντα κάτι τόσο τόσο απλό
που μόνο εδώ το βρίσκω πάλι, εδώ μόνο.
Τις νύχτες της παρέας με γλυκό κρασί
πάνω στη χώρα ή κάτω κάτω στο λιμάνι
βλέπω ξανά όλα τ’ αστέρια καθαρά
στον ουρανό χιλιάδες πάνε πυροφάνι
ναι, στον ουρανό χιλιάδες πάνε πυροφάνι.
Στην μεγάλη την πόλη, την απάνθρωπη όλοι
δεν τα βλέπουμε πια τ’ αστεράκια ψηλά
με σκυμμένα κεφάλια, ναυαγοί στα μπουκάλια
πες μου τι ψάχνουμε τρελοί μες στα τυφλά
και πόσα χάνουμε, πόσα πολλά.
Μη μου κλείνεις τα μάτια με τα χέρια
σ’ αγαπάω, μα πάω να δω τ’ αστέρια.
Και τι αστέρι θέλεις πια να γεννηθεί
σ’ αυτή τη γη που `χει χωρίσει από τη φύση
ποια λάμψη να `χει έλα πες μου και ποια αντοχή
που να μπορεί τον ψεύτη χρόνο να νικήσει.
Πάνω στην τρεις φορές καμμένη ετούτη γη
που ούτε ουρανό ούτε μια θάλασσα δε βλέπει
που η αγάπη περιμένεις να καθρεφτιστεί
που προσευχή και θαύμα θαύμα να επιτρέπει
που προσευχή και θαύμα θαύμα να επιτρέπει.
|
Káthe forá pu tha `rtho, tha `rtho sto nisí
pu anémi to chtipun sklirá ólo to chróno
ipárchi pánta káti tóso tóso apló
pu móno edó to vrísko páli, edó móno.
Tis níchtes tis paréas me glikó krasí
páno sti chóra í káto káto sto limáni
vlépo ksaná óla t’ astéria kathará
ston uranó chiliádes páne pirofáni
ne, ston uranó chiliádes páne pirofáni.
Stin megáli tin póli, tin apánthropi óli
den ta vlépume pia t’ asterákia psilá
me skimména kefália, nafagi sta bukália
pes mu ti psáchnume treli mes sta tiflá
ke pósa chánume, pósa pollá.
Mi mu klinis ta mátia me ta chéria
s’ agapáo, ma páo na do t’ astéria.
Ke ti astéri thélis pia na gennithi
s’ aftí ti gi pu `chi chorísi apó ti físi
pia lámpsi na `chi éla pes mu ke pia antochí
pu na bori ton psefti chróno na nikísi.
Páno stin tris forés kamméni etuti gi
pu ute uranó ute mia thálassa de vlépi
pu i agápi periménis na kathreftisti
pu prosefchí ke thafma thafma na epitrépi
pu prosefchí ke thafma thafma na epitrépi.
|