Βρισκόμουνα σ’ ένα κελί
όπου όλα τα `χα χτίσει
τις πόρτες, τα παράθυρα
το στρογγυλό φεγγίτη.
Κι έβλεπα πως ζωγράφισα
πάνω σ’ ένα χαρτόνι
ένα σπιτάκι παιδικό
μ’ ένα μικρό μπαλκόνι.
Τις νύχτες δεν κοιμάμαι
Ξυπνάω και φοβάμαι
Πες μου όνειρα γλυκά.
Με το μολύβι χτύπαγα
κλαίγοντας να μ’ ανοίξουν
την πόρτα τη ζωγραφιστή
έξω να μη μ’ αφήσουν.
Ώσπου η πόρτα σκίστηκε
και είδα από μια τρυπούλα
μια ίδια μικροσκοπική
χτισμένη καμαρούλα.
Τις νύχτες δεν κοιμάμαι
Ξυπνάω και φοβάμαι
Πες μου όνειρα γλυκά.
|
Oriskómuna s’ éna kelí
ópu óla ta `cha chtísi
tis pórtes, ta paráthira
to strongiló fengiti.
Ki évlepa pos zográfisa
páno s’ éna chartóni
éna spitáki pedikó
m’ éna mikró balkóni.
Tis níchtes den kimáme
Ksipnáo ke fováme
Pes mu ónira gliká.
Me to molívi chtípaga
klegontas na m’ aniksun
tin pórta ti zografistí
ékso na mi m’ afísun.
Ώspu i pórta skístike
ke ida apó mia tripula
mia ídia mikroskopikí
chtisméni kamarula.
Tis níchtes den kimáme
Ksipnáo ke fováme
Pes mu ónira gliká.
|