Πες μου ποιος είσαι άνθρωπέ μου
Δικός μου είσαι ή του ανέμου
Όταν μια μέρα θα επιστρέψεις
Δε θα `μαι εδώ για να διαλέξεις
Θα περιμένω, έρημο τρένο, εδώ να ’ρθεις
Μα δε θα μείνω να αργοσβήνω
Αν δε φανείς, αν δε φανείς
Πως καταφέρνεις μόνο να παίρνεις
Απ’ τη ζωή. απ’ τη ζωή μου
Νύχτα να μπαίνεις, μετά να φεύγεις το πρωί
Απ’ τη ζωή μου πες μου τι θέλεις
Πες μου τι θέλεις απ’ το κορμί, απ’ την ψυχή μου
Δε μ’ αγκαλιάζεις, δε μου γελάς
Δε με κοιτάζεις, δε μου μιλάς
|
Pes mu pios ise ánthropé mu
Dikós mu ise í tu anému
Όtan mia méra tha epistrépsis
De tha `me edó gia na dialéksis
Tha periméno, érimo tréno, edó na ’rthis
Ma de tha mino na argosvíno
An de fanis, an de fanis
Pos kataférnis móno na pernis
Ap’ ti zoí. ap’ ti zoí mu
Níchta na benis, metá na fevgis to pri
Ap’ ti zoí mu pes mu ti thélis
Pes mu ti thélis ap’ to kormí, ap’ tin psichí mu
De m’ agkaliázis, de mu gelás
De me kitázis, de mu milás
|