Πες πως είμαι ένα παιδί παραπονεμένο
που το έριξε η ζωή μες στους δρόμους ξένο,
πες πως είμαι ένα πουλί, ένα χελιδόνι,
που μονάχο στο βοριά της ζωής παγώνει,
πες πως είμαι ένα πουλί, ένα χελιδόνι,
που μονάχο στο βοριά της ζωής παγώνει.
Και θα δεις θα μ’ αγαπήσεις μες στα χέρια θα με κλείσεις
και μαζί μου θα δακρύσεις σαν μικρό παιδί.
Πες πως είμαι μια ματιά χιλιοπικραμένη
που τα άδικα μετρά κι είναι δακρυσμένη,
πες πως είμαι μια φωνή που μιλάει με πόνο
και βοήθεια και στοργή σου ζητάει μόνο,
πες πως είμαι μια φωνή που μιλάει με πόνο
και βοήθεια και στοργή σου ζητάει μόνο.
Και θα δεις θα μ’ αγαπήσεις μες στα χέρια θα με κλείσεις
και μαζί μου θα δακρύσεις σαν μικρό παιδί,
και θα δεις θα σ’ αγαπήσω μες στα χέρια θα σε κλείσω
και μαζί σου θα δακρύσω σαν μικρό παιδί.
|
Pes pos ime éna pedí paraponeméno
pu to érikse i zoí mes stus drómus kséno,
pes pos ime éna pulí, éna chelidóni,
pu monácho sto voriá tis zoís pagóni,
pes pos ime éna pulí, éna chelidóni,
pu monácho sto voriá tis zoís pagóni.
Ke tha dis tha m’ agapísis mes sta chéria tha me klisis
ke mazí mu tha dakrísis san mikró pedí.
Pes pos ime mia matiá chiliopikraméni
pu ta ádika metrá ki ine dakrisméni,
pes pos ime mia foní pu milái me póno
ke voíthia ke storgí su zitái móno,
pes pos ime mia foní pu milái me póno
ke voíthia ke storgí su zitái móno.
Ke tha dis tha m’ agapísis mes sta chéria tha me klisis
ke mazí mu tha dakrísis san mikró pedí,
ke tha dis tha s’ agapíso mes sta chéria tha se kliso
ke mazí su tha dakríso san mikró pedí.
|