Πως το κάνεις, πως το κάνεις κι εδώ μένω;
Άλλα απ’ τα μάτια σου δεν έχω πιο δικό μου
μα ούτε απ’ το βλέμμα σου πιο ξένο.
Πόσα ζητάς για να φωνάξεις τ’ όνομά μου;
Να με κοιτάς σαν να με θέλεις
και να με παίζεις όπως ξέρεις;
Ξέρεις τι θέλω να σου πω;
Κάτι που μάλλον θα γελάσεις
Άμα δε μάθεις να χαϊδεύεις τις πληγές
δε θα σου φτάσει όλη η ζωή σου για να κλαις.
Σε βλέπω μόνη, λέω `’δεν είναι στα καλά της”
Ποιοι σε παράτησαν και θέλεις να τους δείξεις;
Μια πεταλούδα που δαγκώνει τα φτερά της
σε πλησιάζω και πεθαίνω να μ’ αγγίξεις
Μα η εικόνα σου παγώνει
μετά σε βλέπω πάλι μόνη
|
Pos to kánis, pos to kánis ki edó méno;
Άlla ap’ ta mátia su den écho pio dikó mu
ma ute ap’ to vlémma su pio kséno.
Pósa zitás gia na fonáksis t’ ónomá mu;
Na me kitás san na me thélis
ke na me pezis ópos kséris;
Kséris ti thélo na su po;
Káti pu mállon tha gelásis
Άma de máthis na chaidevis tis pligés
de tha su ftási óli i zoí su gia na kles.
Se vlépo móni, léo `’den ine sta kalá tis”
Pii se parátisan ke thélis na tus diksis;
Mia petaluda pu dagkóni ta fterá tis
se plisiázo ke petheno na m’ angiksis
Ma i ikóna su pagóni
metá se vlépo páli móni
|