Δεν ειν’ αγάπη να κρατάς πανί
σαν το βαρκάκι στα ρηχά
μα το ταξίδι πέρα στ’ ανοιχτά
μέχρι ο ήλιος να φανεί ξανά.
Δεν ειν’ ζωή τούτη η θολή μάτια
να ταξιδεύεις μοναχός
μα η σκέψη πέρα από το λογισμό
που ν’ ανταμώνει με το φως, ξανά.
Να `σαι εδώ κάτω
και να πατάς στον πάτο
να με κρατάς, ν’ αντέχεις
και να ζητάς, ν’ ανέβεις.
Να βλέπεις χάμω
χώμα και γη
στα πόδια να `ναι η ψυχή
μα να `χεις πόθο για να πετάξεις.
|
Den in’ agápi na kratás paní
san to varkáki sta richá
ma to taksídi péra st’ anichtá
méchri o ílios na fani ksaná.
Den in’ zoí tuti i tholí mátia
na taksidevis monachós
ma i sképsi péra apó to logismó
pu n’ antamóni me to fos, ksaná.
Na `se edó káto
ke na patás ston páto
na me kratás, n’ antéchis
ke na zitás, n’ anévis.
Na vlépis chámo
chóma ke gi
sta pódia na `ne i psichí
ma na `chis pótho gia na petáksis.
|