|
Με ξύπνησε ένα όνειρο εφιαλτικό,
δεν ήσουν, λέει, πια εδώ
και μ’ έπιασαν τα κλάματα,
το άρωμα απ’ το σώμα σου κοντά μου, εκεί,
μα η απουσία σου αισθητή
κι ήταν σχεδόν χαράματα
που μ’ έπιασαν τα κλάματα για σένα.
Για σένα ξενυχτάω, μου λείπεις και πονάω,
οι αναμνήσεις μου μιλούν πάλι για σένανε,
για σένα δεν κοιμάμαι γιατί λείπεις και φοβάμαι
και αρχίζω λίγο – λίγο να τρελαίνομαι για σένα.
Στο πλάι μου δεν είσαι πια, να σε κρατώ,
να σε φιλώ, να σ’ αγαπώ,
σε ένα κόσμο άπονο,
πλανιέται η εικόνα σου στα σκοτεινά,
το σπίτι πια δε με χωρά,
με πιάνει το παράπονο για σένα.
Για σένα ξενυχτάω, μου λείπεις και πονάω,
οι αναμνήσεις μου μιλούν πάλι για σένανε,
για σένα δεν κοιμάμαι γιατί λείπεις και φοβάμαι
και αρχίζω λίγο – λίγο να τρελαίνομαι για σένα.
|
Me ksípnise éna óniro efialtikó,
den ísun, léi, pia edó
ke m’ épiasan ta klámata,
to ároma ap’ to sóma su kontá mu, eki,
ma i apusía su esthití
ki ítan schedón charámata
pu m’ épiasan ta klámata gia séna.
Gia séna ksenichtáo, mu lipis ke ponáo,
i anamnísis mu milun páli gia sénane,
gia séna den kimáme giatí lipis ke fováme
ke archízo lígo – lígo na trelenome gia séna.
Sto plái mu den ise pia, na se krató,
na se filó, na s’ agapó,
se éna kósmo ápono,
planiéte i ikóna su sta skotiná,
to spíti pia de me chorá,
me piáni to parápono gia séna.
Gia séna ksenichtáo, mu lipis ke ponáo,
i anamnísis mu milun páli gia sénane,
gia séna den kimáme giatí lipis ke fováme
ke archízo lígo – lígo na trelenome gia séna.
|
