|
Μες στον αέρα σου ακόμα
Κι απ’ των καιρών τα χαλάσματα
Οι εποχές σαν φαντάσματα
Ανασαίνουνε
Μέσα απ’ το ίδιο το χώμα
Κι απ’ των ψυχών τα κοιτάσματα
Οι πηγές με τα θαύματα
Μ’ ανασταίνουνε
Πόλη
της μοίρας μου οι δρόμοι
ποτάμια στο χάρτη σου
Πόλη
ποιο φως μας ενώνει
ποια δύναμη πέρα απ’ τ’ αστέρια
Πόλη
Συντρίμμια και σκόνη
Κορμιά στην αγάπη σου
Πόλη
Πως καίγομαι ακόμη
Γι’ αυτά τ’ ακριβά καλοκαίρια
Μες στα λιμάνια σου τώρα
Πάνω σε υγρά καταστρώματα
Των λαών τα πληρώματα
Σε μοιράζουνε
Μες στης καρδιάς μου τη χώρα
Στα παιδικά μου λευκώματα
Τ’ ουρανού σου τα χρώματα
Με ησυχάζουνε
|
Mes ston aéra su akóma
Ki ap’ ton kerón ta chalásmata
I epochés san fantásmata
Anasenune
Mésa ap’ to ídio to chóma
Ki ap’ ton psichón ta kitásmata
I pigés me ta thafmata
M’ anastenune
Póli
tis miras mu i drómi
potámia sto chárti su
Póli
pio fos mas enóni
pia dínami péra ap’ t’ astéria
Póli
Sintrímmia ke skóni
Kormiá stin agápi su
Póli
Pos kegome akómi
Gi’ aftá t’ akrivá kalokeria
Mes sta limánia su tóra
Páno se igrá katastrómata
Ton laón ta plirómata
Se mirázune
Mes stis kardiás mu ti chóra
Sta pediká mu lefkómata
T’ uranu su ta chrómata
Me isicházune
|
